Richard Groenendijk presenteert Bickle

Op vrijdag 29 september was de boeklancering van Bickle, mijn debuutroman. Ik deel heel graag het verslag van deze geweldige happening.

In het prachtige gebouw van de fietstunnel op Rotterdam Zuid, presenteerde ik mijn boek. Henriette Edens van de gemeente Rotterdam vergeleek de Maastunnel met een Bickle. Een sterke dame die na al die jaren nog steeds stevig staat en eigenlijk steeds mooier wordt.

Richard Groenendijk vertelde over onze samenwerking tijdens onze studententijd en voelde me stevig aan de tand over hoe ik het voor elkaar heb gekregen om het boek echt af te maken. Daarna mocht ik de ca. 120 aanwezigen toespreken. Ik geef je een samenvatting van mijn speech.

Het is 1979. Ik ben een jaar of 8. Ik zit op ballet. We oefenen en oefenen. Want bijna is er de jaarlijkse uitvoering in het dorpshuis van Oostvoorne, mijn hometown. We dansen op de Wiz van Diana Ross en Michael Jackson. Brand new day. Dansen is mijn lust en mijn leven. Ik ben er ook heel goed in en ik mag vooraan staan. Stiekem hoop ik dat de juf haar been breekt en dat ik de lessen mag overnemen. Het loopt allemaal anders.

Op de middelbare school, het zijn de jaren ’80, schrijf ik een prachtig opstel. Ik ben er zelf erg tevreden over, trots op zelfs. En ik hoop dat mijn leraar Nederlands het uitkiest om op te sturen naar een literair tijdschrift. En dat ik de jongste publicist zal zijn van de Nederlandse geschiedenis. Ik heb er nooit meer iets over gehoord.

Tijdens mijn studie, inmiddels zitten we in de nineties, loop ik stage bij Joop van den Ende. Mijn grote voorbeeld is Sonja Barend. In haar voetsporen wil ik treden. Ik hoop dat ik opgemerkt word bij de tv. Dat iemand me oppakt en zegt: Meisje, ik maak een ster van je.

Maar dat gebeurde ook niet.

Een jaar of 4 geleden – we maken even een reuzesprong in de tijd – wist ik het. Het zou nooit gebeuren. Begrijp me niet verkeerd, mensen vinden me leuk. Maar ik voelde me niet werkelijk gezien. Of gehoord. Of ja, wat wilde ik eigenlijk? Dus ik kon maar 1 ding doen. Terug naar de basis. Ik deed behoorlijk wat soulsearching en stelde me elke denkbare vraag. Waar werd ik als kind blij van? Wat is belangrijk in het leven?

Dus ik dacht: waarom zou ik geen balletdanseres worden? Oké, oké, dat was misschien niet meer helemaal haalbaar.

En Sonja Barend dan? Tja, Eva Jinek en Sophie Hilbrand waren me net voor. Dus dat werd ‘m ook niet.

Maar schrijven dan? Ja, dat vond ik ook nog steeds heel leuk, ik had er zelfs mijn vak van gemaakt. Als copywriter en schrijfcoach. Dus waarom zou ik geen boek kunnen schrijven? Harry Mulisch kon het. Heleen van Royen. Kluun. Waarom zou ik het niet kunnen? Het moest een boek worden met een boodschap. Een boek waar we allemaal iets aan hebben. Waar we om lachen en waarvan we leren. Dat het belangrijk is dat je voor jezelf kiest. Dat je het jezelf naar de zin moet maken. Dat het draait om liefde, lol en lef. Want niemand anders gaat het doen. Er is niemand die gaat zorgen voor jouw geluk of die jou op een podium gaat zetten. Een boek dat uitnodigt om jezelf vragen te stellen. Net als de hoofdpersoon.

En daar was het idee voor Bickle geboren. Het is nu zo’n 3 jaar geleden. Ja, ik heb er 3 jaar over gedaan. Zeker wel. De afgelopen jaren zijn jullie getuige geweest van mijn reis naar deze bestemming. Aan de keukentafel. In de kroeg. In een huisje in Ouddorp. Tijdens het werk. Op Facebook. Op Curaçao. Op mijn website. Ik lulde iedereen de oren van de kop. Ik schrijf een bestseller. Dat riep ik tegen iedereen die het horen wilde.

Het schrijven van zo’n boek is een fantastische reis. Een reis van bevangen worden door inspiratie waarin je urenlang in flow schrijft. Dat je terugleest wat je hebt geschreven en je er werkelijk niets meer van herinnert. Wow. Heb ik dat geschreven? Nee, dat was het universum dat je iets influisterde…

Maar ook van bikkelen, doorzetten, janken, schrappen, schaven, zuchten, alles wegpleuren en weer opnieuw beginnen. Slikken en weer doorgaan. Ik had het me romantischer voorgesteld. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Mooi hoe alles wat je in je leven meemaakt, wat je observeert, opslaat… zich vermengt met je fantasie. Alles uit Bickle is dus verzonnen. En toch ook weer niet. Het zou echt gebeurd kunnen zijn. Het is een verhaal over vriendschap. Over buiten de lijntjes kleuren. Over kiezen voor jezelf. Over een Bickle. Want een Bickle kiest voor zichzelf. En nu is het klaar. Het is tijd om Bickle los te laten en de wereld in te slingeren. Een bijzonder moment waar ik erg naar toe heb geleefd. Voordat we lekker aan de borrel gaan, heb ik nog een kort dankwoord.

Dit boek heb ik natuurlijk geschreven voor mijn geweldige kinderen Pien, Guus en Jessie. Never grow up, lieverds. Blijf op zoek naar de Bickle in jezelf. Wees zacht voor jezelf. En blijf leren. Blijf nieuwsgierig.

Lieve papa en mama dank jullie wel voor jullie onvoorwaardelijke steun. Jullie bleven enthousiast ondanks de bedenkingen die ik af en toe van jullie gezichten aflas. Ik ben zo dankbaar dat jullie mijn ouders zijn. Alles heb ik aan jullie te danken.

Ik bedank alle mensen met wie ik gesprekken mocht voeren. Han Moorrees, fijn dat je er bent. Ons gesprek begon in het vliegtuig vanuit Miami. Je hebt me een en ander verteld over het bankwezen in de jaren ’70. Jij bent veel te romantisch, zei je me. Je zette me met beide benen op de grond en voorzag me van de droge informatie.

Henriette Edens van de gemeente Rotterdam, super tof van je dat ik hier op deze plek mijn lancering mocht doen.

Cecile Dijksman, Julie Beukers, Elke Werkers, Daphne Pas, Josephine Verhoef, Kim Holterman – mijn huisfotograaf – Fleur van Bruggen, Richard Groenendijk. Dank jullie wel voor de tips, het meelezen, het keihard lachen. You rock!

Sybren, mijn lieve man, steun en toeverlaat, kritisch oog, cheerleader, projectmanager, stuwende kracht. Uren en uren heb je mijn verhalen aangehoord. En bleef je met me meedenken. Me stimuleren. Je bent een bijzondere man. Ik bof met jou aan mijn zij.

Tijdens dit verhaal kwam er een vraag langs. Waarom zou ik geen boek kunnen schrijven? Ik nodig je uit om jezelf ook vragen te blijven stellen. Ben ik goed bezig? Luister ik nog naar mijn intuïtie? Waar word ik blij van? Dus ga op salsa dansen. Vertel hoeveel je van iemand houdt. Vraag om die promotie. Ga naar buiten. Begin een camping in Frankrijk. Beklim die berg. Neem een hond. Kies voor jezelf.

Iemand die daarin echt een voorbeeld voor me is, is mijn vriendin Fleur van Bruggen, communications director bij Unilever. Je ging gewoon – BAM – door dat glazen plafond. Helemaal op je eigen voorwaarden. En maakte daarnaast ook gewoon nog tijd voor mij vrij, om mee te lezen met Bickle. Fleur, voor jou is het eerste exemplaar.

Applaus en proost. Op Bickle!

Meer foto’s zien? Kijk op mijn Facebookpagina.

Bickle bestellen? Doe het in de shop.

Geef een antwoord