Zelf doen

Mijn eerste woordjes waren volgens mijn moeder ‘zelf doen’. Waar iemand me ook bij wilde helpen, mijn antwoord luidde steevast ‘sef doen’. Profetische woorden, weet ik nu.

Van eigengereide kleuter groeide ik uit tot een blije scholier. Maar er was iets veranderd. Ik vond mezelf bijzonder maar ik wachtte af tot iemand anders dat zou zien. Het talent in me zou herkennen. En zou zeggen: jij bent heel speciaal, ik ga je opleiden, beroemd maken, wat dan ook.

Tegen beter weten in

Als 8-jarige zat ik op ballet en hoopte dat de juf haar been zou breken zodat ik haar lessen mocht overnemen. We dansten dat het een lieve lust was, maar niemand brak een been. De juf al helemaal niet.

Toen ik 10 jaar was deed ik mee met een tekenwedstrijd en droomde over een carrière als schilder. Mijn klasgenootje Dennis won de eerste prijs. Ik heb geeneens een bedankje gekregen van de wedstrijdorganisatie voor het insturen van mijn kunstwerk.

Op de middelbare school hield ik al enorm van schrijven. Ik schreef mijn beste opstel ooit. Dit zou niet onopgemerkt blijven. Toch? Ik kreeg niet eens de beurt om mijn briljante verhaal voor de klas voor te lezen.

Tijdens mijn studie stond ik model voor verschillende kunstschilders. Zou ik dan nu muze worden? De onuitputtelijke inspiratiebron voor een grote kunstenaar? Ook dat gebeurde niet.

Bij Joop van den Ende, waar ik stage liep, daar zou het gebeuren. Ik zou een ster worden. Ondanks mijn bescheiden opstelling, zou ik met hard werken toch boven komen drijven. Een presentator zou ziek worden en ik zou het programma over mogen nemen, zo fantaseerde ik. Je snapt het al. Dat liep anders.

Oprah Winfrey legt het uit

Toen was daar Oprah. Ze sprak tot me via een filmpje op Youtube.

“You are responsible for your life. And if you’re sitting around waiting on somebody to save, to fix you, to even help you, you are wasting your time. Only you have the power to take responsibility to move your live forward. What matters is now. This moment. And your willingness to see this moment for what it is. Accept it, forgive the past, take responsibility and move forward. I came to realize that all the time I was praying to God, asking God to do something, he was waiting on me.”

Die kwam binnen. Ik moest het zelf doen. Verantwoordelijkheid nemen. Niet langer wachten. Ik dacht terug aan mijn eerste woorden. Zelf doen. Als dreumes wist ik het al, maar in de jaren erna was ik het vergeten. En nu herinnerde ik het me weer! Het voelde als wakker worden.

Herinner jij je je eerste woorden?

Ik begon aan het schrijven van mijn boek. Drie jaar lang gebruikte ik elk vrij moment om mijn verhaal uit te werken. Ik zette een verhaallijn op, putte uit mijn herinneringen, boetseerde de karakters. En schreef en schreef. Helemaal zelf. Ik maakte een droom waar. Dat deed ik zelf. En niemand anders. Ik weet dat er nog veel meer gaat komen.

Ik wil je iets vragen. Weet jij wat jouw eerste woorden waren? Herinner jij je nog waar je als kind ontzettend in op kon gaan? Neem jij verantwoordelijkheid? Wat is jouw verhaal?

Geef een antwoord